Queroo

A vida e unha cova

Escura

Que hai que atravesar

E polo camiño

Atópaste

Con antorchas

Cordas

Cousas que che facilitan o paso

E en cambio

Barrancos

Cascadas

Que o dificultan

Dentro dos seus diferentes camiños

Profesional, sentimental, etc

Pois

No sentimental

E como si

De repente atopara

Un pasadizo

Todo iluminado

Simétrico

  perfecto

Diante de min

E tivera que elixir

Se seguir pola gruta caótica

Qoe estou agora

Qoe xa ma coñezo

E non terei medo a sobresaltos

Ou coller esa gruta

Onde a rocha gasta non é rocha senón mármore branco perfecto e pulido

E onde todo e perfecto

Un pasadizo

Onde todo esta

O mais parecido aos meus gustos

Todo adaptado para que eu esteña o mais cómodo posible

Na miña travesía

E algo novo para min

E sempre que atopei ese tipo de grutas

Que non eran nin tan parecidas por asomo

E as tomei

Acabei volvendo atrás

Ou feito polvo

E non avanzei nada

Pero

A pesar diso

Sinto a necesidade

De tomar esa gruta

Perfecta

E de arriscarme unha vez mais

Porque esta vez sinto que e diferente as demais

Eu nn a busquei

Apareceu de súpeto

Para a miña sorpresa

E tiven tempo de inspeccionala

E vela

E é perfecta

Na súa estrutura

E sinto que metín un pé xa dentro dela

E quero metelo outro

E comezar a andar

E deixar a atrás

Esa carga que levaba as miñas costas cando ia pola outra gruta para esquivalo desniveis

Porque na túa

Son livián para andar

Cara adiante

Sen nada que temer

Porque teño uns bós pilares fortes que aguantan o peso

Quero entrar dunha vez por todas pese os avisos ou advertencias do pasado sexan internas ou externas

E agarrarme ao pasamáns

De frío e branco mármore

E avanzar xunto a ti na luz

Lonxe da escuridade na que agora mesmo estiven salvando pouco apouco con apaños

Iso rematou

Quéroo

E quero escudriñar as túas entrañas ata a fin..