martes, 18 de noviembre de 2014

El que ama busca transferir su espíritu al amante por lo tanto deja de vivir en él, o sea "muere", el amante no correspondido es como si estuviera muerto porque no se puede reconocer en el amante.
Por lo que el que ama, y no es correspondido , no vive en ninguna parte.
Cuando dos se aman mutuamente uno vive en aquel y el otro en este.
De tal forma, los hombres, se dan unos a otros para vivir, olvidándose de si mismos.
Claramente , cada uno se posee así mismo pero en el otro.
Por lo tanto cuanto te amo, me reencuentro en el otro , porque también piensa en mí y recupero lo que se conserva de mí en el otro. Y lo mismo hace el otro.
Resumiendo :
Pues si yo, después de que me perdí a mí mismo (amando), por ti me rescato, gracias a ti me poseo; y si por ti me poseo, te tengo antes y más a ti que a mi mismo, y estoy más cerca de ti que de mí, pues yo no me adhiero a mí mismo, si no por ti como intermediario.
Esto es lo que difiere la fuerza de Cupido de la de Marte, ciertamente el Amor y el Poder son diferentes .
Un político posee por si mismo a otros (poder)
Un amante se apodera de si mismo por el otro (amor)
Así cada uno de los que se aman se alejan de si mismos y se acerca al otro y muertos en sí, resucitan en el otro.




miércoles, 5 de noviembre de 2014

Murciélagos

Nada como la media noche para meditar rodeado de silencio y oscuridad. Las cosas más profundas se funden con las más triviales y todas encuentran un mismo sentido dentro de un aparente caos, como dentro de un caleidoscopio de pensamientos y sensaciones. La media noche es... mágica, casi sobre natural y aún, es una medida de tiempo, pero no es una hora exacta. 

Media noche es el punto nocturno en que uno se encuentra consigo mismo y abre sesión con ángeles y demonios, tiros y troyanos, moros y cristianos, monjes y cofrades. Regularmente mis medias noches son a eso de la 1 a.m., o a las 3 a.m., cuando el silencio me coge leyendo, en el ordenador o escuchando la radio. 

He tenido medias noches incluso a partir de las 8 p.m., en comunidades rurales en donde el campesinado  ya duerme por esas horas, ya fuere por las largas horas de trabajo o bien, porque no existe aún el servicio de energía eléctrica. He tenido medias noches también en el día, pero han sido muy, muy escasas, solo una en un desierto y otra...

En las ciudades es difícil conseguir medias noches, pero uno siempre encuentra el lugar aislado y seguro para apartarse del mundo, abrir con sumo cuidado su ajuar de pensamientos e ilusiones, sacarlos a pasear para su baño de luna. Envida me dan las brujas, imaginándolas danzar en bosques y claros, libres al aire en cuerpos desnudos. Quisiera desnudar así mi mente, de prejuicios y certidumbres. 


Solo a la media noche consigo ser un ser libre y auténtico librepensador.


Echar de menos a manos llenas

Echar de menos el primer saludo... El primer abrazo... La primera vez que me hizo reir, y todas las demás... Echar de menos el brillo de sus ojos y ver mi imagen reflejada en ellos... Echar de menos sus manos frías y calientes a la vez... Echar de menos esperarle, incluso en esos momentos en los que sé que no va a llegar... Echar de menos los latidos de su corazón cuando se acompasan al mío... Echar de menos a manos llenas. Echar de menos en silencio, hasta reventar.

Echar de menos sus pasos junto a los míos... Echar de menos los paseos compartidos... Echar de menos las batallas por ser el mejor en las que no hay nada que perder... Echar de menos soñar... Echar de menos los propios sueños... Echar de menos sus gestos únicos... Echar de menos las veces en que me hizo sentir único ... Echar de menos las veces en que me hizo llorar de alegría, incluso las que ella no sabe que llore... Echar de menos a manos llenas. Echar de menos en silencio, hasta reventar.

Echar de menos oír sus pasos y saber que se acercaba y sentir como el corazón brincaba en el pecho de pura felicidad... Echar de menos sentirme vivo... Echar de menos sentirme libre... Echar de menos sus caricias llenas de ternura... Echar de menos la felicidad de los momentos cotidianos que viví... Echar de menos las cosquillas que me hacia ... Echar de menos su carcajada por cualquier cosa... Echarlo de menos a manos llenas. Echar de menos constantemente, sin tregua ni descanso. Siempre en silencio. Hasta que el corazón revienta, presa del sentimiento y se escapa una tímida palabra, un escueto gesto que vislumbra ese echar de menos, aunque jamás lo hará en su pleno sentido... A manos llenas.








Atravesei desertos e perdinme en páramos
nadei lagoas e surquei cascadas
ilumenie covas e sobrevoei cenagais
Escalei barrancos e vin tronar
Bebin da choiva e observei o escampar
Apereceu un portal diante do meu ollar
Vin a luz nel e aventurei cara ela
Cheguei ao ceo.
Cando deixei de mirar cara arriba atopabame no purgatorio.
Perdido entre ánimas errantes, incomprendido.
Bipreclaridade frente bicéfalidade.
Si ou si..



Ergo

Non podo afirmar que fose tétrica aquela nau 
pero si que navegaba por un mar de brañas. 
Que o seu era velame de estameña parda 
que na coberta erguian-se as ruinas dunha moi alta torre 
circular e de cristal, e que todo nel semellaba paradiso, 
plúmbeo, solenemente ermo.
Velaqui a caveira do amor 
e velaqui a cinza que antano os seus osos foran. 
Velaqui cinza, viño que o meu corazón devora 
velaqui o elmo, o escudo, os arautos, todos.
Como non bater-se no extremo deste mar 
como non precipitar-se sobre este coagulo ardente?
Velaqui as serpes do amor 
refulxen como xemas, como loureiro en flor 
refulxen como os nosos ollos, chafariz que antano foran.

Non podo afirmar que fose tétrica aquela nau 
pero si que foi a estación final do laberinto 
que foi o seu velame espada e cíclame negro 
que todo nel semellaba púmbeo, paradiso. 
Ermo.


Primeiro foi o mar, despois a pedra

 ¿Qué quedará de nós?... Unha espuma levísima, 
fado de Amalia para unha travesía. 
¿Qué loita de navíos?... 
¿Ónde o naufragio daquela Nau Preta?...
Primeiro foi o mar, mais non é certo 
que a corrente nos leve: 
Correspóndelle á onda repetirse de novo, 
devolver algo vivo por unha dor tremenda.
Alas pasan, indómitas, altas como trofeos. 
Sobrevoan a orela onde ti e máis eu nunca estivemos. 
Arestora que parou de chover 
corenta días e corenta noites 
é preciso esquecer o diluvio, 
decir que xa podemos coroarnos 
cun ramallo de olivos.
Ah, si, país de outono dende un trono de sombras!
Hai un porto inmediato afincado nas pedras.

Agora 
só a barca varada e nós mesmos


Manco

Manco o sol que regresa da xanela 
e estou aquí a mor e estou contigo: 
quixera vernos fundidos á terra, 
á terra, á auga, ó mundo inmenso.
As túas mans que me andiveron son días, 
días que marchan e esquecín hai anos, 
moitos anos, esta forma de volta 
pois cen anos hai ata agora mesmo, 
se ti non me abrazaras.
E estou aquí amor e estou contigo, 
teus ollos chuvia, túa voz quen me agocha, 
quen me agocha, meu amigo querido.

É contigo que podo 
cre-las mentiras do amor 
crer nas mentiras do amor, 
unha imbecilidade que é imposible.


Creer e un ismo? cree en ti mismo

Siempre he buscado llegar a esa utopía tan deseada por todo, pero por mas que avanzo en el camino ella siempre corre diez pasos por delante.

Cuando yo consigo avanzar diez pasos y levanto la cabeza, puedo ver que se encuentra otros diez pasos mas lejos de mi.
Puedo pensar que nunca llegaré a alcanzarla y rendirme en el intento. Pero lo importante non es alcanzar la utopía, porque cada diez pasos que ella avanza también son diez los pasos que tu avanzas a lo largo del camino, y lo que te encuentras en este es lo que hace seguir dando cada paso.

Porque lo bonito no es llegar al destino, sino saber como vivir, disfrutar, reprimir, contener, querer, merecer y conocer bien el camino.

Trance

Deitado no duro chan miro cara o ceo
vexo como as nubes se moven xunto coa terra.
Eu fico no mesmo lugar mentras todo da voltas.
Todo este valerio parece estar inmensamente cheo
pero cos ollos abertos de par en par e en espera
un só sinal, tan febre e intenso que non o notas.


El desorden se compone de la casualidad

Un día un perturbado paseaba por una calle virtual y una chica que lo vio le preguntó: ¿te pasa algo? Nadie salvo el destino sabia lo que esas tres palabras dichas por lastima, por interés, o por lo que fuera, desarraigarían en lo que ahora podemos contemplar día a día. Esas tres palabras se convirtieron en oraciones, y esas oraciones en largas historias a la luz de una lámpara. 
Con subidas de tensión e altibajos de corriente, el fino e débil hilo por el que circula la relación de ambos siempre persistirá, y si la bombilla se funde, se cambia, y listo. Así la luz podrá seguir dejando escribir esos relatos que se escriben día a día, arbitraria y aleatoriamente, para que poco a poco se vallan convirtiendo en oraciones, las oraciones en palabras, y las palabras en “consoantes”.


Dame

Puedo hablar contigo a veces, pero siempre a través de un vítreo cristal ciego que me impide ver todas esas pequeñas cosas y matices que hacen a uno mismo, lo que convierte el cambio de información en algo inerte con el tiempo si se abusa de ello. Las palabras pierden sentimiento y los sentimientos extravían el significado de esas palabras que expresan sensaciones de los sentidos. 
El tacto es duro, la vista es artificial y el olfato es inexistente. Me arranco la piel a trozos de mis dedos pensado que lo mejor que puedo hacer es contemplarte con un velo delante de la cara, o con el tiempo agarrándome y asfixiándome hasta que pierdo el sentido y la orientación.
 Llegado hasta aquí mi legado, la palabra contar cambio el significado, y se comienza a parecer mas a una piedra que a otra cosa, siempre del mismo color, siempre en el mismo lugar, solo tocada por la erosión externa, casi inexistente. Los instantes se hacen momentos, los momentos se hacen de rogar, y llegamos a la conclusión que no hay nada que “piedra”, porque lo hecho esta dicho, pero lo dicho no esta hecho.




Des-inflado

Estaba preocupado. Hinchado como un globo, cada bocanada de aire que recibía podía hacerlo estallar, necesitaba deshincharse poco a poco, quitarse el harapiento sabor a polvo. De la misma fuente emana la pura agua y fluye contaminada. Los transcursos del día a la noche no conocen de amaneceres ni de atardeceres, el sol ha desaparecido y la luna esta de vacaciones. 
Pero en ese crepúsculo existe una estrella, siempre brillante en su semblante, que incita al caminante a seguir adelante en su camino, llueva o nieve. El resplandor late fervorosamente a descompás del reloj de la mente inteligente, ganado un paso al viajante, cada vez más impasible y confiado. Oh explorador, que arriesgas tu vida por un sorbo de agua bendita, procedente de arroyos malditos... un sorbo de ella* hace a los demonios desaparecer, a los ángeles dormir y a mi estremecer...


Des-haorcado

Estoy débil, me siento cansado. Las fuerzas que me sujetan se pierden en banales pensamientos durante el día, y en pesadillas durante la noche.Estaba componiendo una canción pero me faltan MI .. Encaje el puzzle pero me faltan l piezas.. Me arranco la piel de las uñas mientras aguardo.. 

Echo mi mano hacia delante pero solo veo un punto ciego.. Tu tienes las notas para entonar mi melodía.. tu puedes encajar las piezas que faltan.. tu puedes cegarme con solo tocarme.. pero solo puedes hacerlo tú. He dejado libre un espacio, la materia oscura terminara por cerrarlo, si tu gigante roja no se apresura a ocuparlo. Curarlo y cercenarlo ha hecho hasta ahora, solo que cada vez tarda mas en cicatrizar .,
Estoy débil, me siento decepcionado.. mi canción apenas suena cuando estas a mi lado,.


Acción reacción

Estaban sentados, mirándose a través de los ojos como si de un cristal se tratara, indagando el reflejo de su anhelo el uno el otro..Pero los dechados mutaron en sombra, la tensión liberada los quebró. El gusto tomó el control de la situación. Se escuchaba el dulce aroma que ambos exhalaban, como una fresca corriente de rocío que fluía por dos flamantes e insípidos caminos, unidos en una única e iluminada senda, regadas por sus glándulas salivales. Echaron a volar por un mar de nubes, rodeados de brillantes estrellas fugaces y paraísos flotantes.

Sellado el cauce, la pasada tensión se convirtió en mero placer, todos los ríos volvieron a sus cauces, las piezas del puzzle terminaron de encajar.. nada define amor como una un caricia, una carantoña, un mimo, un ósculo ... un beso ,.


He...

He habitado en el estrellado firmamento y en el ardiente Tártaro.
He perseguido a Hícaro montado en mi alada bestia.
He atravesado un huracán sin despeinarme mi cabellera.
He conocido bellos parajes y lúgubres sendas.
He peregrinado de norte a sur a través de la Tierra.
He tomado la cumbre de la fría cima más elevada.
He aterrizado en el pozo más profundo de mis vagas entrañas.
He sido más presto que el rayo y más tardo que el relámpago.
He aventurado áridos páramos y aposado en inertes lugares .
He visto más que el amanecer y oído más que el anochecer.
He experimentado el amor y el odio en el mismo clamor.
He contemplado lo frígido que es al ambiente en el busto.
He sido seguido por aspirantes al trono de mi regazo.
He complacido a arrogantes varones y a bravos corceles.
He custodiado mi retaguardia con gente que parecía estar en la misma surrealista realidad.
He predicado a injertes masas y ejecutado atroces trances.
He desenterrado el mayor tesoro y soterrado el mío bajo la marisma.
He acosado los pasos que la sombra del camino a marcado para mí.
He navegado en eternos torrentes y buceado en relucientes cascadas.
He cegado la cripta más tenebrosa y iluminado el cielo más diáfano.
He hecho esto todo, no obstante..

No he hallado a mi arcángel, a mi centinela, a mi contramaestre, a mi predilecto por naturaleza




De madrugada

Por mucho tiempo te has apoderado nuevamente de mis sentimientos, ahora vivo, en esta noche de soledad, la melancolía, teniendo en cuenta que solo tu presencia puede disiparla.
Escudriñando algunos de mis recuerdos, que han sido hechos aun lado y no por querer, sino por las circunstancias en las que nos encontramos, he descubierto, que se hace cada vez mas fuerte nuestra relación...
En este tiempo que hemos venido caminando juntos, sin ser necesario el que estemos tomados de las manos, he podido darme cuenta de muchas cosas que nos mantienen unidos, no hay nada mas bonito, que saber que aun estando lejos, estoy contigo.
En muchas ocasiones sin que tu me lo digas, se que piensas en mi, y no solo eso, tienes presente muchos gratos recuerdos de lo que fue, y es, en la actualidad nuestra amistad.
Sin embargo es imposible negar, los encantos con los que haces, que me vea atrapado en ti, el no estar cerca de ti, crea algo, que me mantiene siempre pensando en ti, como aquella leve esperanza de poder verte, y poder revivir algún bello momento disfrutado en el pasado, despertar las emociones, que hay dentro de nosotros.
Es por eso que aun sigo escribiéndote y tú aun sigues leyendo lo que te escribo.

Lo que nace del corazón...
...jamás podrá ser discutido, por la razón.



Síntomas

Desde hace tiempo no puedo dormir, y no tengo apetito. Me siento hiperactivo, siento como aumenta mi presion arterial, como aumenta mi capacidad muscular y mi atraccion sexual se vuelve inconsciente.
A traves de mi sistema nervioso me siento bombardeado por mensajes que envia mi cerebro que aumentan mi adrenalina, no dejandome pensar con claridad ni razón.
Comienzo a tener arrebatos sentimentales, veo que mi cuerpo esta cambiando quimicamente, y fisicamente me lo hace saber.
Mis sentidos perciben cosas que al parecer antes estaban vedadas para ellos, como los olores.
Puedo permanecer mañanas, tardes, noches conversando, sin ninguna sensacion de cansancio o sueño. Intento analizar la situacion racionalmente pero no lo veo nada claro.
Poco a poco aumenta mi seguridad, mi comodidad y mi paz. 
Me siento bien y siento apego.
No se que pasara, pero solo espero que esto sea duradero, calmo y seguro.
Y que por lo menos si no va a mas, que no se termine.

Nunca ...


Esperanza

Salgo a caminar por las calles de mi pueblo en los aires…
Me siento sobre una roca y lanzo un canto a los cielos…
Mi voz se diluye como el humo de un incienso aromático…
Junto mi energía en esta oración sincera y profunda con Dios…
Así comienza nuevamente esta historia mística y sagrada…
Mirando a las alturas… sintiendo la paz en mis manos…
Veo como lo imposible se vuelve realidad…
Incluso a aquel fuego intenso llamear entre los hielos australes…
Una señal de estas, mis nuevas convicciones y destellantes certezas…
Tengo tanto que agradecer por este, mi renovado sentir…
Por la felicidad que alumbra los caminos donde antes solo había oscuridad,
Por la luz en las palabras de la gente que me acompaña en este caminar…
Las palabras nacen al unísono con la melodía de esta nueva canción,
Creo saber el porque emergen como ráfagas de inspiración,
Para mostrarme que la vida es bella…
Para mostrarme esta sonrisa al mirarme cada día en el espejo...
Entendiendo que de cada lagrima derramada en tanto tiempo,
Hoy emerge una flora desconocida… de una belleza singular…
De las semillas del jardín, crecen mis ojos y los tuyos…
Una vida que espera por vernos reír mas que nada en el mundo…
Un sentimiento intenso… esta esperanza que brota desde lo profundo…
Y que es el punto de partida de este nuevo vivir, y todo gracias ti ...


Estados

Deseo hacerles parte
de mi gran descubrimiento.
Es el amor materia,
son estados del sentimiento.
El primero de ellos
es el gaseoso, aire del suspiro,
aliento de las bocas,
las imágenes que de ti admiro.
Es el segundo el líquido,
aquel que humedece la piel,
que recorre el cuerpo
que deja los sabores de tu miel.
Tercero tiene la solidez
de los cuerpos en cercanía.
sin límites de sueño,
robándole a la flor su lozanía.
Y es como el plasma final
el cuarto estado del amor mundano.
Es el que rebasa el fuego,
y funde las almas unidas mano a mano.
Ese quinto estado, la transmutación,
cuando la pasión se vuelve sentimiento,
cuando las manos no tocan la piel, 
sino que tocan tu ser perdido en mi alma.

El estado en donde no hay distancia,
donde no hay tiempo, más que el caricia.
Cuando el tu y el yo se convierten en el nos,
donde tu y yo...


Guardianes de la torre

Valor y Honor.

Fuerza y Amor.

Perjurio y Venganza.

Coraje y Disciplina.

Honestidad y Poder.

Osadía y Crueldad.

Fe y Esperanza.

Juicio y Lealtad.

Fortaleza y Temor.

Justicia y Obediencia

Piedad y Prudencia.

Alteza y Ardid

Victoria y Pureza.

Obediencia y Integridad.

Firmeza y Vigilancia.

Elocuencia y Vencimiento.

Gratitud y Amistad.

Servicio y Respeto .

Grandeza y Elevación.

Asilo y Salvaguardia .


Coraje ...



(..)

De los suspiros algo nace que no es la pena, porque la he abatido antes de la agonía. 
El espíritu crece olvida y llora: algo nace, se prueba y sabe bueno, todo no podía ser desilusión: tiene que haber,
 Dios sea loado, una certeza, si no de bien amar, al menos de no amar, y esto es verdadero luego de la derrota permanente.
Toda victoria se convierte en derrota si no es el comienzo de una nueva lucha


El circulo de la vida

Un día estas tan tranquilo, y te das cuenta de que con lo que te divertías antes, ahora ya sirve de nada, y una cosa aparece en tu cabeza. Intentas solucionarlo, y ves que los demás tienen el mismo problema y que lo superan, pero tu lo único que ves es que tu sigues estancado,y que siempre que tu piensas que avanzas aparece alguien , ese alguien que hasta pensaste que podría ser la soluciona tu problema, y no solo descubres que no lo es, si no que te hace ver las cosas tal y como son, quien eres, y que por mucho que cambies, seguirás así hasta que la muerte lo desee o tu ángel aparezca.


Entonces vuelves a lo mismo,a encontrarte solo, indeciso, confuso, perdido, desanimado, estresado, feliz, infeliz, y todo vuelva a comenzar. Te vuelvas engañar hasta ke vuelves a tropezar en la misma piedra. Y yo me pregunto... Porque?

Pues porque si, te toco a ti y es tu cruz, y tu no puedes cambiar nada, yo que como propio individuo en si no eres nadie, solo con la ayuda de alguien seras capaz de salir de la situación en la que te encuentras,y aunque sepas como están las cosas, seguirás pintándolas de otra manera porque ves ke pasan los dias, todo a tu alrededor avanza, pero tu sigues ahí, en ese lugar donde no llega la luz, en ese rincón que siempre esta sucio ... esperando a que ese alguien aparezca y te eche la mano que te saque de ahí, porque de lo contrario, poco a poco lo que por dentro esta putrefacto, por fuera esta descompuesto ...


Xa o sabía

Que curiosa a mente verdade? Que tan difícil se nos fai as veces recoñecer porque reacciona de forma non razoable cando en teoría este mostrou uns pensamentos firmes. Pois a resposta parece fácil, pero non o é. Todo indica que os sentimentos son os encargados de loitar contra esa razón de forma inconsciente, enturbando mediante as emocións, coa que o individuo perde a capacidade de razoamento lóxica. Unha boa teoría si, pero demasiado xeralizada quizás.O poder da mente inconsciente pode ser moi forte, pero o poder da razón sempre estará por encima, pero claro depende dun factor que antes non estaba asociado, a vontade.
A vontade, esa capacidade para realizar ou dicir certas accións sexan conscientes ou inconsciente porque ao parecer neste ámbito parecen non escapar ao control do individuo salvo que este o permite, xa sexa a razón moi evidente e as emocións causadas polos sentimentos moi fortes. A vontade vese empurrada coma unha vela por ámbolos dous, pero necesita do permiso do individuo para avanzar, para expresar ao exterior iso que internamente de forma consciente ou inconsciente se quere expresar. Tiven a sorte de entendelo cando empiricamente asi o puiden ver diante dos meus ollos e posteriormente reflexionar sobre iso.
O tempo, considerado un arma moi poderosa, non o é tanto. Cando o individuo en cuestión deixa que o tempo sexa o encargado de de guiar esa razón e esas emocións dos sentimentos da a impresión de que o pasado enturbase é comeza a desaparecer. Pero non é que o tempo fora a solución, a solución foi a aceptación pola “vontade” de ese cambio, polo que foi o propio individuo o que o orixinou por vontade propia.

Con todo isto quero chegar a conclusión de que entendéndoo e fácil saber porque as veces non avanzamos no presente, e o noso futuro e titubeante respecto a razón e os sentimentos sexa na variación de proporción entre ambos. O pasado esta moi interrelacionado co presente, e o presente co pasado. Se nalgún momento dese pasado buscamos mediante a vontade un cambio e deixamos que o tempo rematara de facelo, ahí o que se provocou foi un estacamento intenso e atemporal, que estará a influír a arredor do individuo e influirá tamén en tódolos demais individuos que se sintan implicados xa sexa tamén mediante a razón ou os sentimentos. 
Este enturbiamento do entorno creado por non rachar co pasado o que fai e pouco a pouco mediante a insistencia alimentarse e danar o que a este individuo o rodea, xa sexa de forma consciente ou inconsciente. Aquí deixo a miña reflexión, porque a vontade e controlada polo individuo, iso esta claro. Pero ese enturbiamento é conscientemente aceptado polo individuo por estar acostumado a el ou de forma inconsciente? 
Desde logo que si é de forma consciente como todo indica debese comezar a rachar con ese individuo no presente para que non siga xa sexa de forma consciente ou inconsciente alimentandose da túa “vontade” por non sentir, querer, desexar seguilo presente e ir cara o futuro co que en realidade o esta a rodear positivamente dia a dia.
Eu creo que o tempo en si para este tipo de situacións non é mais que un marcador do que tarda o individuo en desenturbalo ambiente con todo aquilo que no presente o rodea mentres o pasado se dedica e pertubalas cadeas que os unen. Como se dunha estrutura molecular perfecta (individuo e ámbito do mesmo) na que os seus enlaces foran atacados por átomos (pasado) atraídos polas forzas de atracción mais fortes (individuos do ámbito implicados).
Un bo resumo nunha frase para toda esta reflexión podería ser:

“Hai que deixalo pasado atrás para que non enturbe o presente e esta poida pervivir ao futuro.”




Amorodo

Te odio por que te quiero, te quiero por que te odio, no te quiero querer pero tampoco odiar, no quiero sentir nada por ti, no quiero que seas alguien para mi, no te necesito, pero la verdad no se que haría sin ti, no quiero que estés pero no quiero que te vayas, quiero lastimarte y verte llorar pero verte sonreír. 

Te odio por que es lo mejor que puedo sentir hacia a ti, pero no te quiero querer, por que cuando te quiero te odio, la verdad es que quiero que te marches para siempre antes de que dejes una herida incurable, si te odio es para prohibirte herirme, no quiero que me toques y me ensucies, pero quiero ser besado y sentido por ti.


Te odio por que no me esta permitido sentir, no quiero sentir mas que lástima por ti, quiero herirte y lastimarte que es lo que me produce placer; verte, caer y llorar, pero quiero protegerte y abrazarte hacerte un ser inmortal eterno para mi, que no pueda ser tocado ni visto por nadie, solo por mi, pero te llenaste de veneno, ahora tengo que odiarte, por que querer no puedo mas. 


Nunca debí haberte tocado, nunca debí haberte conocido, te odio tanto por que eres la parte que me falta, odio verte, o más bien, me encanta verte tan poco!, te odio porque hagas que lo anterior sea la mentira mas grande que jamás he dicho, pero te quiero por rozarme, siempre te voy a odiar por que quererte no voy a poderlo mas.


Frío cálido

Hace frío, mucho frío. Serán sobre las ocho de la tarde, supongo. Hace tanto frio que no me arriesgo a sacar el móvil del bolsillo del pantalón para mirar la hora. Salí de casa para ir conectarme un rato, pero termine dando un largo paseo al lado del mar.

Mis musas han comenzado a rondarme, y susurrándome al oído me han dicho con claridad:
-Creo que tienes un problema. La droga benigna que te ronda ha creado un cierto mono en ti. Apareció como algo nuevo y revolucionario, fresco y sano, pero parece que te desgasta, a la larga creo que se convertirá en algo malo para ti. Mediante otros vicios pareces esquivar esa adicción y con el tiempo hasta dejas de darle importancia.

Pero un día de golpe, todas mis distracciones desaparecieron de la noche a la mañana, y de repente mi verdadera línea de heroína salió a la luz de nuevo.
Si, así de simple y así de complejo. Algo especial, con el tiempo me fui dando de cuenta, fui aparcando a un lado mi sexto sentido, lo que provocó en mí una ceguera temporal.
Que como es?
De verdad queréis saberlo?

Hasta yo creía saberlo más o menos, pero no es más que una lista de conceptos que unos días se ven más claros y al siguiente no. Hoy por ejemplo la veo así.
Es de esas personas que cuando vas por la calle deseas que doble la primera esquina, pero no ardes en deseos de establecer contacto verbal.
Ella es como el viento, como una corriente de aire que te empuja pero al mismo tiempo te provoca escalofríos que recorren toda tu columna vertebral.
Es la frescura, como si se pudiera decantar el agua inodora para conseguir el más embriagador aroma, una sensación que te nubla la mente desdichadamente a su antojo de forma arbitraria.
Ya os dije que era algo complejo y difícil de reflejar, pero eso es así, como un torbellino, un huracán, un ciclón, un tornado… Llamadlo como vosotros queráis.
Por fuera es furiosa, arroya todo a su paso, no importa el medio en el que se encuentre. Pero dentro, en el interior, en el ojo del Huracán, reina la paz y la harmonía del mismo Edén o utopía perdida, y encontrar el centro de la Tierra es un descubrimiento que no recomiendo, porque una vez dentro ya no se puede salir. Es un camino unidireccional, y tomarlo al parecer no es una decisión propia.

Llegados a este punto nos preguntamos:
Ha merecido la pena llegar al final? El resultado ha sido el deseado?
Todo indica que sí.
Pero las cosas una vez dentro con el tiempo cambian.

Como el buen caballero cabalga al rescate de la bella doncella, no siempre tiene porque ser así.
Un cierto día me dijeron un cita que me gustó “Quítate esa armadura que te impide caminar”…
Pero si aun camino es gracias a ella, y de momento no tengo intención de quitármela, porque las pocas veces que me despoje de ella las heridas recibidas han sido más mortales. El no disponer de su protección, me hace vulnerable. Por lo que cada vez que me la quito, me vuelvo débil.
Pero cada vez que me la pongo de nuevo es mas fuerte, como pasar de la tela al cuero, del cuero a las malla, de la malla a la placa.
Dije que no tenía intención de quitármela, y aun así, hace tiempo que la deje en la estacada.

Ella es como el viento, pero ahora mismo es como un mal resfriado.

(...)


Respeito respeite

Existen moitos tipos de opinións, opinións moi variadas, unhas moi excéntricas, totalmente eslabazadas sen pes nin cabeza  e outras cunha certa solidez, unha especie de probas circunstanciais que nos permiten ver  que apunta cara unha dirección. Uns e outros e incluso aqueles que están no medio destas 2 ideas, manterán disparidade de opinións. 

O que si é certo e que hai que respetalas todas, manter una mente aberta e saber buscar a verdade dentro de aquelo que nos están contando, iso é moi importante Non hai una persoa, nin un libro, nin unha web,  nin un canal de televisión que che conte a verdade. 

A auténtica natureza do coñecemento é unha labor de traballo persoal que non se ensina en ningunha escola. A verdade e o coñecemento é unha labor autodidacta.


Di algo

Me sentí como el explorador que portando un mapa, tras muchos años de búsqueda por todo el mundo, seguro de que esta vez su mapa no lo engañara, llega a su destino y ve que otra vez su tesoro no esta ahí. Pero esta vez no ha sido como las demás. En búsquedas ajenas, estuve en lugares que relucían desde lejos, que llamaban la atención, que todo indicaba que el ansiado trofeo estaría dentro, pero no lo único que hizo fue sepultarse, y salir arrastrándose entre los escombros. Pero esta vez era diferente. El lugar no era como los demás, era lúgubre, oscuro, húmedo y hostil.

 Aun así se adentro, y vio que la gruta no era un camino fácil, llena de estalagmitas, estalactitas, precipicios, pequeños barrancos, cataratas en las que solo podías avanzar si te tirabas al agua, sin saber cual era la profundidad del mismo, y que podías perder la vida en el intento. Aun así, salto y siguió, adelante. Porque salto? Porque no hacerlo, que iba, volver hacia atrás, entonces todo lo avanzado habría sido en vano. Poco a poco descenderás por la cueva y cada vez abra menos luz, pero tu llama interior, tus ganas de llegar al final te darán la luz que necesites para llegar al final. Ahora enciendes tus antorchas en la oscuridad, pero no hay aire para el fuego avive. Estas  a ciegas. Todo es confuso, quieres seguir pero no sabes para donde. Tu mapa te condujo hasta allí, estas allí, volver no es una opción y detenerte tampoco. Te sentirás a veces solo, en las sombras, las rocas frías contra ti, pero pasa una cosa que escapa a todo. Te preguntas, E estado en muchas grutas, y todas al final se derrumbaban, pero esta porque no?

 Entonces piensas, que hago aquí sentado, esa es toda la seguridad que necesitas. Estas ante algo nuevo, tu experiencia en antiguas expediciones no tiene nada que ver. Entonces, abres los ojos y entre la oscuridad, no vez luz, pero la oscuridad comienza a desaparecer, y ya no hace falta ningún mapa material, ni nada físico … tu mente hace un mapa que ahora eres capaz de seguir. Ahora la cueva ya no es una desconocida, es tu amiga. No estas solo, ella esta contigo siempre, y tu siempre dentro de ella, por lo que te levantes y echas a andar. Antes te preguntarías, hacia donde voy? Pero ahora todo es diferente. 

Tu solo avanza, la gruta tiene sus senderos, cada uno conducirá a un lugar, en el que quizás todos se unan, o no, pero te llevaran a algún lugar, te gustara o no, pero eso no tiene importancia. No tiene porque tenerla. Porque, en la oscuridad, tu sombra no existe, en la oscuridad, todo es del mismo color, todo es uno.
Deseabas encontrar un tesoro, tu meta solo era llegar, cogerlo y tenerlo. Pero a veces las cosas no son lo que aparentan.

Pasaste senderos como si llevaras un pañuelo atado a los ojos, y de repente este se desvaneciera. Y viste la espada, clavada en la roca. El mango es reluciente, brillante, pero como será la espada al salir de la roca. La hoja puede ser brillante o estar oxidada, tener grabadas runas o estar mellada, ser afilada y flexible, o ser ligera y gruesa. Pero solo importara una cosa. La espada, es y será siempre tuya, te defenderá cuando lo necesitas, si antes temía, llevarla de la mano ahora te quita ese miedo, y ella y te necesitara cuando este desgastada, porque sola el tiempo la destruiría. Así junto a ti, durante años estará contigo, para que la mantengas en el tiempo, afilándola, cuidándola, limpiándola, y siempre dentro de la vaina.
Y si esta espada no me gusta, hay muchas mejores y mas preciosas?

Y que … podrás empuñar cuantas quieras, pero solo podrás decir, que la tuya, ha sido fruto de la búsqueda, de la dedicación, del trabajo, del cariño, del respeto, de la compañía, de la disponibilidad … y ninguna espada que este a la venta en ningún otro mercado podrá ser mejor.
“ Las cosas puedes ser de oro puro, o ser de plomo y estar bañadas en el “


Solo tu puedes conseguir esa pureza interior, por eso llegado el momento, no tendré miedo de coger mi espada e irme e donde tenga que ir si esta es mi voluntad, porque mientras ella este conmigo y yo con ella, no seremos solo espada y hombre, sino que seremos uno, una única arma juntos, no seremos invencibles, pero tampoco seremos vencibles.