Quérote, fica cotempo

Trábame
trábame como fixeches una vez
Irrevogable e inespeperado
Doente e afogado

Fiáchelo meu universo con agulla de nácar e prata
Fíxenme a sombra do anxo que te garda
Forte e imprescindíbel
Vibrante e inestábel
Facía tempo que non probaba o sabor amargo das miñas bagoas

O big bang rachou as rochas inquedas ao seu paso
unha rotura no todo cercenaría a nada de por vida
E no crepúsculo unidos na caída
Imposible de pechar para o ocaso
O tempo fará da necesidade una ferida

Os ollares saltan entre os reflexos
Axenos aos sentidos pero fixos nos espellos
Una aperta que conforta esperta
Que a nosa alma este entreaberta.

A física cala ante o incontrolábel
Porque unha trababa que tocou pel
tornou a xeometría abstracta do cor da mel